гу́лкі, -ая, -ае.

1. Выразны па гуку, чутны здалёк.

Гулкія крокі.

2. 3 моцным рэзанансам.

Гулкая зала.

|| наз. гу́лкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гу́лкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гу́лкі гу́лкая гу́лкае гу́лкія
Р. гу́лкага гу́лкай
гу́лкае		 гу́лкага гу́лкіх
Д. гу́лкаму гу́лкай гу́лкаму гу́лкім
В. гу́лкі (неадуш.)
гу́лкага (адуш.)		 гу́лкую гу́лкае гу́лкія (неадуш.)
гу́лкіх (адуш.)
Т. гу́лкім гу́лкай
гу́лкаю		 гу́лкім гу́лкімі
М. гу́лкім гу́лкай гу́лкім гу́лкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гу́лкі гу́лкий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гу́лкі, ‑ая, ‑ае.

1. Гучны, далёка чутны. Гулкія грымоты. □ Уласныя крокі палохалі Леаніда — яны здаваліся яму занадта гулкімі. Шахавец. Гулкі фабрычны Гудок пранясецца, Сілай крынічнай Работа пальецца. А. Александровіч.

2. Здольны ўзмацняць гул; з моцным рэзанансам. Гучны адзінокі стрэл пачуўся воддаль, рэха пранесла яго далёка, і ён паўтарыўся недзе ў гулкай цясніне гор. Самуйлёнак. А музыкі ў гулкай зале Ладзяць скрыпкі і цымбалы. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гулкий гу́лкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раска́цісты, -ая, -ае.

Гулкі, моцны, з раскатамі.

Р. гром.

|| наз. раска́цістасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зво́нкі¹, -ая, -ае.

1. Гучны, гулкі.

З. голас.

Звонкае шкло.

Звонкая манета (металічныя грошы).

2. Тое, што і гулкі (у 2 знач.).

Звонкае паветра.

○

Звонкі зычны — які вымаўляецца з удзелам голасу.

|| наз. зво́нкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раска́тистый раска́цісты; (гулкий — ещё) гу́лкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шаргатлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які шаргаціць, шаргоча. Шаргатлівы ўпачатку голас пераходзіў пад канец у гулкі і разложысты посвіст. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здрыгану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.

Заставіць здрыгануцца; скалануць. Прылажыўся дзед Талаш, і гулкі стрэл здрыгануў лясную глухмень. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)