гузавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гузавы́ гузава́я гузаво́е гузавы́я
Р. гузаво́га гузаво́й
гузаво́е		 гузаво́га гузавы́х
Д. гузаво́му гузаво́й гузаво́му гузавы́м
В. гузавы́
гузаво́га		 гузаву́ю гузаво́е гузавы́я
гузавы́х
Т. гузавы́м гузаво́й
гузаво́ю		 гузавы́м гузавы́мі
М. гузавы́м гузаво́й гузавы́м гузавы́х

Крыніцы: tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гуз, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

Жаўлак ад удару або нараст на целе чалавека, жывёлы; наогул пукатая няроўнасць.

Набіць г. на лбе.

На спіне ў каровы гузы.

|| прым. гузавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)