гры́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гры́ўка гры́ўкі
Р. гры́ўкі гры́вак
Д. гры́ўцы гры́ўкам
В. гры́ўку гры́ўкі
Т. гры́ўкай
гры́ўкаю		 гры́ўкамі
М. гры́ўцы гры́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гры́ўка ж.

1. уменьш.-ласк. (к гры́ва) гри́вка;

2. (причёска) чёлка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гры́ўка, ‑і, ДМ грыўцы; Р мн. грывак; ж.

1. Памянш.-ласк. да грыва.

2. Апушчаная на лоб і падстрыжаная пасма валасоў. Адчувалася, нібы і пад гэтай меднай грыўкай, гулліва навісаўшай на лоб, калышуцца цьмяныя думкі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гри́вка уменьш.-ласк. гры́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чёлка ж.

1. (у лошади) гры́ўка, -кі ж.;

2. (причёска) гры́ўка, -кі ж.; чубо́к, род. чубка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

загры́вак, ‑грыўка, м.

Ніжняя частка грывы, якая прылягае да карка. // Задняя частка шыі ў жывёл. Поўсць на пукатым загрыўку аўчаркі тапырылася. Беразняк. // Разм. Патыліца.

•••

Даць па загрыўку гл. даць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пупро́ ’пуп, страўнік у птушак’ (баран., ЛА, 1; лях., барыс., Сл. ПЗБ). Вытворнае ад пуп, да словаўтварэння параўн. гродз. купро ’грыўка (у каня)’ і іншыя назвы птушынага страўніка ад пуп- (пупок, пупавіна, пу́пэц і пад.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)