гры́дніца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гры́дніца |
гры́дніцы |
| Р. |
гры́дніцы |
гры́дніц |
| Д. |
гры́дніцы |
гры́дніцам |
| В. |
гры́дніцу |
гры́дніцы |
| Т. |
гры́дніцай
гры́дніцаю |
гры́дніцамі |
| М. |
гры́дніцы |
гры́дніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гры́дніца ж., ист. гри́дница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гры́дніца, ‑ы, ж.
Гіст. Памяшканне пры княжацкім двары ў Старажытнай Русі, дзе жыла грыдзь або прымалі гасцей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гри́дница ист. гры́дніца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)