грана́тчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
грана́тчык |
грана́тчыкі |
| Р. |
грана́тчыка |
грана́тчыкаў |
| Д. |
грана́тчыку |
грана́тчыкам |
| В. |
грана́тчыка |
грана́тчыкаў |
| Т. |
грана́тчыкам |
грана́тчыкамі |
| М. |
грана́тчыку |
грана́тчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
грана́тчык, ‑а, м.
Разм. Баец, які кідае гранаты. Пачуўся гук, нібы ляснуў пярун. Гэта гранатчыкі кінулі гранаты ў пярэднюю групу коннікаў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)