граматы́ст
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
граматы́ст |
граматы́сты |
| Р. |
граматы́ста |
граматы́стаў |
| Д. |
граматы́сту |
граматы́стам |
| В. |
граматы́ста |
граматы́стаў |
| Т. |
граматы́стам |
граматы́стамі |
| М. |
граматы́сце |
граматы́стах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
граматы́ст м. граммати́ст
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
граматы́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Спецыяліст у галіне граматыкі (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
граммати́ст граматы́ст, -та м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)