грак, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Пералётная птушка сямейства воранавых з чорным блішчастым апярэннем.

|| прым. грачы́ны, -ая, -ае.

Г. вывадак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гра́к

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гра́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гра́к гракі́
Р. грака́ грако́ў
Д. граку́ грака́м
В. грака́ грако́ў
Т. грако́м грака́мі
М. граку́ грака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

грак (род. грака́) м., зоол. грач

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грак, ‑а, м.

Пералётная птушка сямейства воранавых з чорным блішчастым апярэннем. Прыгадаўся [Лабановічу] і стары млын, гнілое возера каля яго, алешнік над возерам, густа затканы гнёздамі грахоў, і несціханы іх крык. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Грак ’птушка грак’ (БРС, Шат., Касп.). Параўн. укр. грак, польск. grak ’тс’. Параўн. яшчэ балг. гра́ка ’варона’. Утварэнне ад слав. гукапераймальнага дзеяслова *grakati ’каркаць’, ’лаяць; крычаць, голасна размаўляць і да т. п.’ Гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 102–103; Фасмер, 1, 451. Сюды ж і бел. гра́кнуць ’грукнуць’, гра́кнуцца ’ўпасці’ (БРС, Касп.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

грачы́ны гл. грак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жаўтадзю́бы, ‑ая, ‑ае.

З жоўтай дзюбай. Жаўтадзюбы грак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грач зоол. грак, род. грака́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гра́кнуць ’грукнуць’. Гл. грак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)