Гра́дкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Гра́дкі
Р. Гра́дак
Гра́дкаў
Д. Гра́дкам
В. Гра́дкі
Т. Гра́дкамі
М. Гра́дках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гра́дка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гра́дка гра́дкі
Р. гра́дкі гра́дак
Д. гра́дцы гра́дкам
В. гра́дку гра́дкі
Т. гра́дкай
гра́дкаю		 гра́дкамі
М. гра́дцы гра́дках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

са́женцевый с.-х. са́джанцавы, фля́нсавы;

са́женцевые гря́дки са́джанцавыя гра́дкі (гра́дкі для фля́нсаў);

са́женцевые дере́вья са́джанцавыя (фля́нсавыя) дрэ́вы, фля́нсы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лэшкі ’градкі, рад’ (Булг.). Да ляха́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абраўнава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.

Зрабіць роўным, гладкім (край, паверхню чаго‑н.); выраўняць. Абраўнаваць градкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пяра́к ’градкі бульбы, размешчаныя ўпоперак’ (Жд. 1). Гл. пе́рак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

са́джанцавы в разн. знач. са́женцевый;

~выя гра́дкі — са́женцевые гря́дки;

~выя дрэ́ўцы — са́женцевые деревца́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кача́н, ‑а, м.

Плод капусты: шчыльна звітыя ў галоўку капусныя лісты. Побач зелянелі густыя градкі морквы, завязваліся крамяныя качаны капусты. Якімовіч. Паўз дарогі жанчыны секлі лысыя качаны капусты. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мо́рква, ‑ы, ж.

1. Агародная культура сямейства парасонавых з саладкаватым аранжавага колеру караняплодам. Побач зелянелі густыя градкі морквы. Якімовіч.

2. зб. Караняплоды гэтай расліны як ежа. Тушаная морква. Суп з морквай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́сыпаць ’высыпаць’ (БРС, Нас., Яруш., Шат., Бяльк., Касп.); ’закінуць, расцягнуць (на вадаёме сетку-трыгубіцу)’ (Янк. II), высепа́те ’рабіць градкі ў агародзе’ (КЭС), высыпа́цца ’з’яўляцца (аб калоссі), каласаваць’ (Выг. дыс., Шатал.). Да сыпаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)