Verbum

анлайнавы слоўнік

гравю́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лінагравю́ра, -ы, ж.

1. Від гравюры (у 1 знач.) — атрыманне адлюстравання з плоскай друкаванай формы з лінолеуму або іншых пластычных матэрыялаў.

Тэхніка лінагравюры.

Займацца лінагравюрай.

2. Від гравюры — адлюстраванне, атрыманае з плоскай друкаванай формы на лінолеуме або іншых пластычных матэрыялах.

|| прым. лінагравю́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эста́мп, -а, мн. -ы, -аў, м.

Карціна — адбітак якога-н. відарыса, здымак з гравюры.

|| прым. эста́мпны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ксілагра́фія, -і, ж.

Гравіраванне на дрэве, а таксама сама гравюра на дрэве або адбітак з такой гравюры.

|| прым. ксілаграфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

афо́рт, ‑а, М ‑рце, м.

Від гравюры на метале, у якім паглыбленыя элементы робяцца траўленнем металу кіслотамі, а таксама адбітак з такой гравюры. Афорты Рэмбранта.

[Фр. eau-forte — азотная кіслата.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гравю́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гравюры. Гравюрная тэхніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

афо́рт, -а, М -рце, мн. -ы, -аў, м.

Гравюра на медзі або цынку з малюнкам, пратраўленым кіслатой, а таксама адбітак з такой гравюры.

Выстаўка афортаў.

|| прым. афо́ртны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ксілагра́фія, ‑і, ж.

1. Гравіраванне на дрэве. Майстэрства ксілаграфіі.

2. Гравюра на дрэве, адбітак з такой гравюры. Калекцыя ксілаграфій.

[Ад грэч. xylon — дрэва і graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

політыпа́ж, ‑а, м.

1. Уст. Адбітак гравюры на дрэве ў тэксце кнігі.

2. Спец. Клішэ для віньетак, канцовак і пад.

[Фр. polytypage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калары́т, ‑у, М ‑рыце, м.

1. Спалучэнне фарбаў, колераў, якое стварае пэўнае адзінства ў карціне, каляровай гравюры, мазаіцы і пад. Светлы каларыт.

2. перан. Сукупнасць характэрных рыс, своеасаблівасць чаго‑н. Каларыт часу. Нацыянальны каларыт.

[Іт. colorito ад лац. color — колер.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)