грабе́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
грабе́льнік |
грабе́льнікі |
| Р. |
грабе́льніка |
грабе́льнікаў |
| Д. |
грабе́льніку |
грабе́льнікам |
| В. |
грабе́льніка |
грабе́льнікаў |
| Т. |
грабе́льнікам |
грабе́льнікамі |
| М. |
грабе́льніку |
грабе́льніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
грабе́льнік, ‑а, м.
Разм. Тое, што і грабец (у 1 знач.). Сыходзіць чэрвень. Сама касавіца ў гэтую спякотную пару. Ідуць грабельнікі — падлеткі, маладзіцы. Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
грабе́льніца, ‑ы, ж.
Жан. да грабельнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)