гно́ман

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гно́ман гно́маны
Р. гно́мана гно́манаў
Д. гно́ману гно́манам
В. гно́ман гно́маны
Т. гно́манам гно́манамі
М. гно́мане гно́манах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гно́ман м., астр., уст. гно́мон

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гно́ман, ‑а, м.

Даўнейшы астранамічны інструмент: вертыкальны шост з падстаўкай, пры дапамозе якога вызначалі вышыню Сонца над гарызонтам.

[Ад грэч. gnomon — стрыжань сонечнага гадзінніка; сонечны гадзіннік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гно́мон уст., астр. гно́ман, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)