гно́ма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гно́ма гно́мы
Р. гно́мы гно́м
Д. гно́ме гно́мам
В. гно́му гно́мы
Т. гно́май
гно́маю		 гно́мамі
М. гно́ме гно́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гно́ма ж., лит. гно́ма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гно́ма лит. гно́ма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гно́ма, ‑ы, ж.

Кароткі выраз павучальнага характару, звычайна ў вершаванай форме; афарызм.

[Грэч. gnome.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гно́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гно́м гно́мы
Р. гно́ма гно́маў
Д. гно́му гно́мам
В. гно́ма гно́маў
Т. гно́мам гно́мамі
М. гно́ме гно́мах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гном миф. гном, род. гно́ма м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гном, ‑а, м.

У заходнееўрапейскай міфалогіі — пачварнае чалавекападобнае карлікавае стварэнне, якое быццам бы ахоўвае падземныя скарбы. [«Жабрак»] па абліччы нагадваў нейкага ляснога гнома, і асабліва дзіўна была ў яго сівая бародка. Колас.

[Ням. Gnom.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)