Глухо́е

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. Глухо́е
Р. Глухо́га
Д. Глухо́му
В. Глухо́е
Т. Глухі́м
М. Глухі́м

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

глухі́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. глухі́ глуха́я глухо́е глухі́я
Р. глухо́га глухо́й
глухо́е
глухо́га глухі́х
Д. глухо́му глухо́й глухо́му глухі́м
В. глухі́ (неадуш.)
глухо́га (адуш.)
глуху́ю глухо́е глухі́я (неадуш.)
глухі́х (адуш.)
Т. глухі́м глухо́й
глухо́ю
глухі́м глухі́мі
М. глухі́м глухо́й глухі́м глухі́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

не́марач, -ы, ж. (разм.).

Глухое месца; цемра.

Такая н., хоць вока выкалі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глухме́нь, -і, ж. (разм.).

Глуш, глухое, аддаленае месца.

Лясная г.

Жыць у глухмені.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

захалу́сце, -я, н. (разм.).

Глухое, аддаленае ад цэнтра месца.

Жыць у захалусці.

|| прым. захалу́сны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заку́так, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. Цёмны, цесны вугал, куток.

2. перан. Глухое, аддаленае ад культурных цэнтраў месца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заку́цце ср., обл. глушь ж.; глухо́е ме́сто

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глухата́ ж.

1. глухота́;

2. разг. (глухое место) глушь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зашы́цца, -ы́юся, -ы́ешся, -ы́ецца; зак. (разм.).

1. Забрацца ў зацішнае, глухое месца і пад.; паглыбіцца ў што-н.

З. ў куток.

2. Не паспець зрабіць што-н.

З. з работай.

|| незак. зашыва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

не́марач, ‑ы, ж.

Абл. Глухое, цёмнае месца; цемра. [Стары:] — Такая немарач, нетра, глухмень. Неба з-за лесу не відаць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)