ге́р
‘спадар; мужчына, які прыняў іудаізм’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ге́р |
ге́ры |
| Р. |
ге́ра |
ге́раў |
| Д. |
ге́ру |
ге́рам |
| В. |
ге́ра |
ге́раў |
| Т. |
ге́рам |
ге́рамі |
| М. |
ге́ры |
ге́рах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
а́ргус, ‑а, м.
1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі — стовокі вартаўнік, якога багіня Гера паставіла вартаваць Іо, дачку аргонскага цара.
2. перан. Кніжн. уст. Пільны ахоўнік, вартавы. // Сімвал пільнасці.
3. Лясная птушка сямейства фазанавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)