Га́ўя
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Га́ўя |
| Р. |
Га́ўі |
| Д. |
Га́ўі |
| В. |
Га́ўю |
| Т. |
Га́ўяй
Га́ўяю |
| М. |
Га́ўі |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
кнутови́ще пугаўё, -гаўя́ ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Гавя́да ’скаціна’, таксама гаўя́да (гл. ДАБМ, карта № 293). Прасл. *govędo ’буйная рагатая жывёла, скаціна’ (рус. дыял. говя́до, укр. дыял. говʼя́до, балг. гове́до, серб.-харв. го̀ведо і г. д.). Утварэнне суфіксам ‑ęd‑o да і.-е. *gu̯ō̆u̯‑s ’буйная рагатая жывёла’. Агляд літ-ры ў Трубачова, Эт. сл., 7, 74–75. Усх.-палес. го́ўе, гаўя́ ’буйная рагатая жывёла, скаціна’, магчыма, < *govьje (< *govь < і.-е. *gu̯ou̯‑); гл. Борысь, БЛ, 1979 (15), 47–48.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)