гатунко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гатунко́вы гатунко́вая гатунко́вае гатунко́выя
Р. гатунко́вага гатунко́вай
гатунко́вае		 гатунко́вага гатунко́вых
Д. гатунко́ваму гатунко́вай гатунко́ваму гатунко́вым
В. гатунко́вы (неадуш.)
гатунко́вага (адуш.)		 гатунко́вую гатунко́вае гатунко́выя (неадуш.)
гатунко́вых (адуш.)
Т. гатунко́вым гатунко́вай
гатунко́ваю		 гатунко́вым гатунко́вымі
М. гатунко́вым гатунко́вай гатунко́вым гатунко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гатунко́вы сортово́й, со́ртный;

~вае насе́нне — сортовы́е (со́ртные) семена́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гатунко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які належыць да таго ці іншага гатунку (пра тавары, вырабы). Гатунковае шкло. Гатунковая мука.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гату́нак, -нку, мн. -нкі, -нкаў, м.

Разрад, катэгорыя чаго-н. (першапачаткова тавару) па якасці, расцэнцы і пад.; сорт.

Мука першага гатунку.

|| прым. гатунко́вы, -ая, -ае.

Гатунковае насенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

со́ртный со́ртны, гатунко́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сортово́й сартавы́, гатунко́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

со́ртны, -ая, -ае (спец.).

1. Тое, што і гатунковы (гл. гатунак).

2. Высокага сорту.

Сортнае насенне пшаніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

со́ртны, ‑ая, ‑ае.

1. Тое, што і гатунковы.

2. Які належыць да высокага або каштоўнага сорту. Сортнае насенне пшаніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рары́тус ’асалода’ (воран., Сл. рэг. лекс.). З акцэнтаваннем значэння ’надзвычайны, якасны’, праз польск. rarytas ’рэдкая рэч’ ці непасрэдна з лац. rāritās ’рэдкасць, малая колькасць’, rārus ’рэдкі, дасканалы, гатунковы, надзвычайны’, у адрозненні ад рарытэт, што праз ням. Rarität ’рэдкасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)