гаро́хавішча, -а, мн. -ы, -ішч і -аў, н.

Поле, на якім рос гарох.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Гаро́хавішча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Гаро́хавішча
Р. Гаро́хавішча
Д. Гаро́хавішчу
В. Гаро́хавішча
Т. Гаро́хавішчам
М. Гаро́хавішчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гаро́хавішча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. гаро́хавішча
Р. гаро́хавішча
Д. гаро́хавішчу
В. гаро́хавішча
Т. гаро́хавішчам
М. гаро́хавішчы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гаро́хавішча ср. (поле, с которого убран горох) горо́ховище

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гаро́хавішча, ‑а, н.

Поле, з якога сабралі гарох або на якім папярэдняй культурай быў гарох.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)