гарбя́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гарбя́к |
гарбякі́ |
| Р. |
гарбяка́ |
гарбяко́ў |
| Д. |
гарбяку́ |
гарбяка́м |
| В. |
гарбя́к |
гарбякі́ |
| Т. |
гарбяко́м |
гарбяка́мі |
| М. |
гарбяку́ |
гарбяка́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гарбя́к, ‑а, м.
Разм. Тое, што і гарбіна. У стэрэатрубу добра было відаць, як на самым гарбяку кургана з’явіліся чорныя сілуэты. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)