гарадні́чы м., ист. городни́чий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гарадні́чы, ‑ага, м.
Начальнік горада ў Расіі да сярэдзіны 19 ст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гарадні́чы ’гараднічы’ (БРС). Рус. городни́чий, укр. городни́чий. Бел. і ўкр. лексемы запазычаны з рус.’ мовы (як і польск. gorodniczy). У рус. мове гэта слова, паводле Словаря русского языка XI–XVII вв. (вып. 4 (Г–Д). М., 1977), вядома ўжо з XVII ст. *(недакладна Шанскі: з XVIII ст.) і ўтворана на базе прыметніка городничий (параўн. городничий старецъ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
городни́чий ист. гарадні́чы, -чага м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)