гарадаві́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гарадаві́к |
гарадаві́кі |
| Р. |
гарадаві́ка |
гарадавіко́ў |
| Д. |
гарадаві́ку |
гарадаві́кам |
| В. |
гарадаві́ка |
гарадавіко́ў |
| Т. |
гарадавіко́м |
гарадаві́камі |
| М. |
гарадаві́ку |
гарадаві́ках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гарадаві́к, -ка́ м., уст., разг., см. гарадавы́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гарадаві́к, ‑а, м.
Уст. Гарадавы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гарадаві́к ’гарадавы’ (БРС). Уласна бел. форма (няма ў іншых усх.-слав. мовах), неалагізм ад больш пашыранага і вядомага ў рус., укр., бел. мовах слова гарадавы́ (рус. городово́й, укр. городови́й).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Гарадавы́ ’гарадавы, гарадавы’ (БРС). Рус. городово́й, укр. городови́й. Паводле Шанскага (1, Г, 141), уласна рус. слова, вядомае ўжо з 1711 г. Яно ўзнікла марфолага-сінтаксічным спосабам словаўтварэння на аснове прыметніка городово́й < городовый (у помніках: городовый прикащикъ і г. д.). Бел. і ўкр. лексемы, відавочна, запазычаны з рус. мовы. Параўн. гарадаві́к.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)