Гарава́тка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Гарава́тка
Р. Гарава́ткі
Д. Гарава́тцы
В. Гарава́тку
Т. Гарава́ткай
Гарава́ткаю
М. Гарава́тцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гарава́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гарава́тка гарава́ткі
Р. гарава́ткі гарава́так
Д. гарава́тцы гарава́ткам
В. гарава́тку гарава́ткі
Т. гарава́ткай
гарава́ткаю		 гарава́ткамі
М. гарава́тцы гарава́тках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Гарава́тка ’ўзгорачак’ (Касп.), ’купка лесу на гары’ (Яшкін). Утварэнне суфіксам ‑к(а) ад прыметніка *гараваты ’гарысты’. Параўн. рус. дыял. горова́тый ’крыху гарысты’ (СРНГ, 7, 54: кур., арл., тул., калуж.); параўн. і рус. горови́тый, укр. горови́тий. Лексема *гороватъка з’яўляецца на ўсх.-слав. глебе беларускім неалагізмам (няма ў СРНГ і вядомых укр. слоўніках).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)