га́лчын
прыметнік, прыналежны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
га́лчын |
га́лчына |
га́лчына |
га́лчыны |
| Р. |
га́лчынага |
га́лчынай
га́лчынае |
га́лчынага |
га́лчыных |
| Д. |
га́лчынаму |
га́лчынай |
га́лчынаму |
га́лчыным |
| В. |
га́лчын (неадуш.)
га́лчынага (адуш.) |
га́лчыну |
га́лчына |
га́лчыны (неадуш.)
га́лчыных (адуш.) |
| Т. |
га́лчыным |
га́лчынай
га́лчынаю |
га́лчыным |
га́лчынымі |
| М. |
га́лчыным |
га́лчынай |
га́лчыным |
га́лчыных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
га́лчын, ‑а.
Які належыць галцы 1. Галчына гняздо.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
віху́рысты, ‑ая, ‑ае.
Падобны на віхуру; бурны, хуткі. У гэты момант праз расчыненую фортку акна мы пачулі дзікі галчын лямант, віхурысты пошум мноства крылаў у паветры. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)