галу́бнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
галу́бнік |
галу́бнікі |
| Р. |
галу́бніка |
галу́бнікаў |
| Д. |
галу́бніку |
галу́бнікам |
| В. |
галу́бнік |
галу́бнікі |
| Т. |
галу́бнікам |
галу́бнікамі |
| М. |
галу́бніку |
галу́бніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Галу́бнік ’пярэдняя частка хаты’ (Бяльк.). Параўн. рус. голубни́к ’галубятня’ (таксама для назваў, што абазначаюць розныя часткі хаты, голу́бни́ца; гл. СРНГ, 6, 339). Першапачаткова назва гэта была звязана з назвай адпаведнай птушкі, пасля была больш абагульнена.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)