Га́лкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Га́лкі
Р. Га́лак
Га́лкаў
Д. Га́лкам
В. Га́лкі
Т. Га́лкамі
М. Га́лках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

га́лка

‘галушка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. га́лка га́лкі
Р. га́лкі га́лак
Д. га́лцы га́лкам
В. га́лку га́лкі
Т. га́лкай
га́лкаю		 га́лкамі
М. га́лцы га́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

галчаня́ і галчанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Птушаня галкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

га́лка

‘птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. га́лка га́лкі
Р. га́лкі га́лак
Д. га́лцы га́лкам
В. га́лку га́лак
Т. га́лкай
га́лкаю		 га́лкамі
М. га́лцы га́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

галчаня́ і галчанё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Птушаня галкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блізю́тка, прысл.

Разм. Вельмі, зусім блізка; блізенька. Круцяцца блізютка Галкі над палямі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галчы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да галкі ​1, уласцівы ёй. Галчыны крык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разга́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. З расстаўленымі ў бакі галінамі, развілінамі; разгалісты. У парку крычалі галкі, іх ганяла вясновым, яшчэ халодным ветрам з аднаго разгатага клёна на другі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бабу́шкі ’галкі з цеста’ (Бяльк.). Рус. дыял. бабу́шка ’белая булка; грудка ў цесце’. Як і іншыя словы падобнага тыпу (і форма, і семантыка), няяснага паходжання, ёсць думка (Попавіч, ЈФ, 19, 168), што ў аснове ляжыць прасл. bab‑|bob‑|bǫb‑ ’круглы прадмет’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

га́лка ​1, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Птушка сямейства крумкачовых з чорным апярэннем. Угары, на голых ліпах, голасна і сварліва крычалі галкі. Шамякін.

га́лка ​2, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Тое, што і галушка (у 1 знач.). [Андрэйка] адламаў ад скібкі хлеба кавалак мякішу і зляпіў галку. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)