галаваця́п, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто бесталкова і нядбайна вядзе справы.

|| прым. галаваця́пскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

галаваця́п

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. галаваця́п галаваця́пы
Р. галаваця́па галаваця́паў
Д. галаваця́пу галаваця́пам
В. галаваця́па галаваця́паў
Т. галаваця́пам галаваця́памі
М. галаваця́пе галаваця́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

галаваця́п м., разг. головотя́п

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

галаваця́п, ‑а. м.

Разм. Чалавек, які нядбайна і бесталкова вядзе справу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Галаваця́п (БРС). Як і ўкр. головотя́п, запазычанне з рус. мовы. У рус. мове. гэта слова зафіксавана з 1869 г. (аўтарам яго з’яўляецца Салтыкоў–Шчадрын). Гл. Шанскі, 1, Г, 119.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

головотя́п разг. галаваця́п, -па м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

меднало́бы, ‑ая, ‑ае.

Разм. пагард. Тупы, упарты. Медналобы галавацяп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)