ві́шніна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ві́шніна |
ві́шніны |
| Р. |
ві́шніны |
ві́шнін |
| Д. |
ві́шніне |
ві́шнінам |
| В. |
ві́шніну |
ві́шніны |
| Т. |
ві́шнінай
ві́шнінаю |
ві́шнінамі |
| М. |
ві́шніне |
ві́шнінах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ві́шніна ’вішнёвае дрэва’ (Касп.). Рус. пск. ви́шина, ви́шенина, укр. вишни́на ’тс’. Ад вішня пры дапамозе суф. адзінкавасці ‑іна, па ўжыванню якога ў гэтай словаўтваральнай мадэлі бел. цесна звязана з заходнеславянскімі мовамі (параўн. Талстой, ВЯ, 1966, 5, 16 і наст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)