ві́шка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ві́шка |
ві́шкі |
| Р. |
ві́шкі |
ві́шак |
| Д. |
ві́шцы |
ві́шкам |
| В. |
ві́шку |
ві́шкі |
| Т. |
ві́шкай
ві́шкаю |
ві́шкамі |
| М. |
ві́шцы |
ві́шках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ві́шка ’вяха для ўказання граніцы чаго-небудзь (поля, пашы, дарогі і г. д.)’ (Касп., Яшк., Сцяшк. МГ); ’мяжа на лузе, на пасеве з уторкнутымі жэрдкамі’ (Яшк.). Памяншальнае да вяха́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)