віхра́сты, -ая, -ае (разм.).

З віхрамі.

В. хлапчук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

віхра́сты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. віхра́сты віхра́стая віхра́стае віхра́стыя
Р. віхра́стага віхра́стай
віхра́стае		 віхра́стага віхра́стых
Д. віхра́стаму віхра́стай віхра́стаму віхра́стым
В. віхра́сты (неадуш.)
віхра́стага (адуш.)		 віхра́стую віхра́стае віхра́стыя (неадуш.)
віхра́стых (адуш.)
Т. віхра́стым віхра́стай
віхра́стаю		 віхра́стым віхра́стымі
М. віхра́стым віхра́стай віхра́стым віхра́стых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віхра́сты вихра́стый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віхра́сты, ‑ая, ‑ае.

З віхрамі (пра валасы на галаве). Віхрасты чуб. □ Цяпер у гэтым сталым, шыракаплечым чалавеку.. ніхто не пазнаў бы ранейшага віхрастага хлапчука. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віхры́сты, см. віхра́сты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вихра́стый разг. віхра́сты, віхрава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

яршы́сты, -ая, -ае.

1. Шчаціністы, віхрасты, які тырчыць угару (пра валасы).

Яршыстыя бровы.

2. перан. Няўступчывы, задзірысты.

Я. хлопец.

|| наз. яршы́стасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

схмурне́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Хмурны, пануры. Заселі ўпяцёх. — Сам папросішся ў нас ты... Ды Фенька сеў воддаль, схмурнелы, віхрасты. Арочка.

2. Пахмурны; змрочны (пра неба, надвор’е і пад.). Мільгнула — і няма — Схмурнелых хмар чародка. Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яршы́сты, ‑ая, ‑ае.

1. Шчаціністы, віхрасты; калючы. Зайцаў насупіў яршыстыя бровы. Даніленка. Сын, з яршыстым чубчыкам на галаве, сядзіць за сталом насупраць бацькі. Грамовіч.

2. перан. Няўступчывы, заўзяты; задзірлівы. Янука Лапату Андрэй не любіў. Яршысты, злосны чалавек. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ула́снік, ‑а, м.

1. Той, хто мае якую‑н. уласнасць; валодае чым‑н. У былых майстэрнях нейкага ўласніка, двух доўгіх .. будынках на ўскраіне.. танкісты аглядалі, рамантавалі машыны. Грамовіч. З кажуха кпілі хатнія, пасмейваўся і сам уласнік, але разлучацца з ім ніяк не хацеў. Лужанін. // Асоба, якой уласціва што‑н. Нават самы густы грэбень не мог даць рады, каб укласці гэты віхрасты чуб так, як хацелася б яго ўласніку. Якімовіч. — А, калі ласка! — сказаў малады хлопец, уласнік тонкага носа. Колас.

2. Чалавек, які прагне цалкам уладаць чым‑н., не дзелячыся з іншымі. Закаранелы ўласнік. □ Трэба змяняць душы, псіхалогію .. [сялян]: уласнік павінен стаць калектывістам. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)