ві́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, м.

Скручаны лазовы ці бярозавы дубец, якім прывязваюць, прымацоўваюць што-н.

|| прым. ві́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ві́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ві́тка ві́ткі
Р. ві́ткі ві́так
Д. ві́тцы ві́ткам
В. ві́тку ві́ткі
Т. ві́ткай
ві́ткаю		 ві́ткамі
М. ві́тцы ві́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ві́тка ж. жгут из пру́тьев

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Скручаны лазовы або бярозавы дубец, якім прывязваюць, прымацоўваюць што‑н. На коллях [плота] віткі пагнілі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ві́тка ’скрутак, прывязь з дубцоў’ (БРС, Бяльк., Янк. I, З нар. сл.); ’межавы знак, галіна з заламаным верхам або шосцік з пучком сена на самым версе; дарожны і водны арыенцір’ (Нас., Бяльк., Янк. Мат., Сцяшк., Бір. Дзярж., Яшк.); ’мяжа на лузе, пасеве’ (Яшк.); ’луг, дзе нельга пасвіць жывёлу, пакуль не будзе скошаны травастой’ (Яшк.); ’сцябло гарбуза’ (Сцяшк.); ’кольца, якім замацоўваецца кола на касільне’ (ДАБМ, 832). Польск. дыял. witka ’скрутак саломы для абазначэння заказанага месца ў полі’, чэш. мар. vitka ’тс’, серб.-харв. ви̑тка ’прут для пляцення кошыкаў’, балг. ви́тка ’кудзер, локан’. Да віць, віты (Махэк₂, 692; БЕР, 154; Скок, 3, 600). Параўн. ст.-бел. вить, виць ’лаза, скрутак шнуроў; урадавая папера’ (< польск. wić ’тс’, Булыка, Запазыч., 65).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віто́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. віто́к віткі́
Р. вітка́ вітко́ў
Д. вітку́ вітка́м
В. віто́к віткі́
Т. вітко́м вітка́мі
М. вітку́ вітка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ампе́р-віто́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ампе́р-віто́к ампе́р-віткі́
Р. ампе́р-вітка́ ампе́р-вітко́ў
Д. ампе́р-вітку́ ампе́р-вітка́м
В. ампе́р-віто́к ампе́р-віткі́
Т. ампе́р-вітко́м ампе́р-вітка́мі
М. ампе́р-вітку́ ампе́р-вітка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Музда́к ’вітка, канат з вітых дубцоў’ (в.-дзвін., Нар. сл., Сл. ПЗБ). Няясна. Магчыма, да музда́ць 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

злайда́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Разм. Стаць лайдаком. Убіўшыся ў лёгкую службу, Пракоп.. злайдачыўся. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прынашэ́нне, ‑я, н.

Уст. Дар, падарунак. — Ці вялікія маеце прынашэнні ад прыхаджан? — [спытаў Мікалай Карлавіч]. Царкоўнік затрапятаўся. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)