ві́ск
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ві́ск |
| Р. |
ві́ску |
| Д. |
ві́ску |
| В. |
ві́ск |
| Т. |
ві́скам |
| М. |
ві́ску |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
віск, -у, мн. -і, -аў, м.
Высокі пранізлівы крык, а таксама падобны гук, утвораны якім-н. прадметам.
В. парасяці.
В. пілы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
віск (род. ві́ску) м. визжа́ние ср., визг, визготня́ ж., вереща́ние ср.;
◊ ні пі́ску ні ві́ску — ни шу́му ни га́му
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
віск, ‑у, м.
Пранізлівы крык. Ціхан кінуўся наўцёкі, дзяўчаты з віскам за ім. Дуброўскі. Раптам збоку, у невялічкай.. затоцы, мы пачулі жаласны віск і ўбачылі, як нешта заварушылася ў густой асацэ. Краўчанка. // Высокі пранізлівы гук, утвораны якім‑н. прадметам. Віск пілы. □ Сцены дробна ўздрыгвалі ад несціханага грукату, .. віску, што напаўнялі цэх. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Віск ’пранізлівы крык’ (БРС, КТС, Гарэц., Нас.), укр. виск, ст.-рус. вискъ (з XVII ст.), польск. wisk ’віск’; ’піск’; ’крык’, серб.-харв. ви̏ска ’крык, віск’; ’конскае іржанне’, макед. виск ’іржанне’; ’віск’, балг. виск ’іржанне’, ст.-слав. вискъ. Прасл. viskъ — гукапераймальнае ад vi‑ і суф. sk‑ъ. Праабражэнскі (1, 83) параўноўвае з н.-в.-ням. wiehern ’іржаць’, якое з’яўляецца ўзмацняльнай формай ад с.-в.-ням. wihen, ст.-в.-ням. wihôn (Клюге, 689). Гл. таксама визг (Фасмер, 1, 313; Шанскі, 1, В, 94).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ві́скат, -у, М -каце, мн. -ы, -аў, м. (разм.).
Тое, што і віск.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ві́скат, -ту м., разг., см. віск
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вішча́ць, -шчу́, -шчы́ш, -шчы́ць; -шчы́м, -шчыце́, -шча́ць; -шчы́; незак.
Віскліва крычаць, утвараць віск.
Парася вішчыць.
Піла вішчыць.
|| аднакр. ві́скнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. вішча́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вішча́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. вішчаць, а таксама гукі гэтага дзеяння; віск.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
верезжа́ние ср. віск, род. ві́ску м.; верашча́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)