За́вад-Вірава́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
ж.
Н. За́вад-Вірава́я
Р. За́вад-Віраво́й
Д. За́вад-Віраво́й
В. За́вад-Віраву́ю
Т. За́вад-Віраво́й
За́вад-Віраво́ю
М. За́вад-Віраво́й

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віравы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае дачыненне да віру. Віравая вада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віравы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. віравы́ вірава́я віраво́е віравы́я
Р. віраво́га віраво́й
віраво́е		 віраво́га віравы́х
Д. віраво́му віраво́й віраво́му віравы́м
В. віравы́ (неадуш.)
віраво́га (адуш.)		 віраву́ю віраво́е віравы́я (неадуш.)
віравы́х (адуш.)
Т. віравы́м віраво́й
віраво́ю		 віравы́м віравы́мі
М. віравы́м віраво́й віравы́м віравы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Віравы: віравая вада, віравы шчупак ’які мае адносіны да вір 1 (КТС). Укр. вирови́й ’вірны, віровы, бяздонны, дрыгвяны’, рус. вирово́й, вырово́й ’тс’, польск. wirowy ’вярчальны; віхравы’, чэш. vírový, vířivý ’тс’, славац. vírový ’віравы’. Адназоўнікавы прыметнік, утвораны пры дапамозе суф. ‑ав‑ы (< прасл. ov‑ъ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вір, -у, М у віры́, мн. віры́, -о́ў, м.

1. Кругавы, лейкападобны рух вады на рацэ, які ўзнікае ад сутыкнення сустрэчных плыней.

В. бурліў і пераліваўся.

В. падзей (перан.).

2. Глыбокае месца ў рацэ з ямай, дзе адбываецца завіхрэнне плыні.

◊

У віру на калу (разм.) —

1) пра няўстойлівае, няпэўнае жыццё;

2) далёка, невядома дзе.

Хоць у вір галавой (разм.) — пра цяжкае, бязвыхаднае становішча.

|| памянш. віро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.

|| прым. віравы́, -а́я, -о́е.

Віравая вада.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)