Вінава́ць ’абвінавачваць, лічыць кагосьці вінаватым’ (Нас., Юрч. Сін.), вінува́ць (Юрч. Фраз. 2). Укр. винува́ти ’абвінавачваць, вініць’, рус. амур. ви́новать ’тс’, ст.-рус. виновати ’быць прычынай чаго-небудзь’, польск. уст. winować ’вініць’, ст.-польск. winować ’абвінавачваць, прыпісваць віну’, в.-луж. winować ’абвінавачваць; лічыць даўжніком’, чэш. vinovať ’вініць’. Паўночнаслав. утварэнне ад віна́ 1 (гл.) < прасл. vina і суф. ‑ovati (> ‑ава́ць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вінава́ціць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
вінава́чу |
вінава́цім |
| 2-я ас. |
вінава́ціш |
вінава́ціце |
| 3-я ас. |
вінава́ціць |
вінава́цяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
вінава́ціў |
вінава́цілі |
| ж. |
вінава́ціла |
| н. |
вінава́ціла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
вінава́ць |
вінава́цьце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
вінава́цячы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вінаваўца ’вінаваты’ (КТС). Утворана ад дзеяслова вінаваць (гл.) і суф. ‑аўца (< польск. ‑awca па аналогіі да wychowawca).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)