вілю́жына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вілю́жына |
вілю́жыны |
| Р. |
вілю́жыны |
вілю́жын |
| Д. |
вілю́жыне |
вілю́жынам |
| В. |
вілю́жыну |
вілю́жыны |
| Т. |
вілю́жынай
вілю́жынаю |
вілю́жынамі |
| М. |
вілю́жыне |
вілю́жынах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вілю́жына ж., обл. изви́лина
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вілю́жына, ‑ы, ж.
Абл. Звіліна. [Камандуючы] доўга моўчкі абследаваў вачамі лініі дарог, вілюжыны рэк і рачулак, блакітныя, плямы балот. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вілю́жына ’звіліна’ (КТС, БРС), утворана пры дапамозе апелятыўнага суф. ‑іна ад вілюга 1 (гл.). Сюды ж вілю́жны ’звілісты’, вілюжыны, вілюжыць КТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)