вільчу́ра
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вільчу́ра |
вільчу́ры |
| Р. |
вільчу́ры |
вільчу́р |
| Д. |
вільчу́ры |
вільчу́рам |
| В. |
вільчу́ру |
вільчу́ры |
| Т. |
вільчу́рай
вільчу́раю |
вільчу́рамі |
| М. |
вільчу́ры |
вільчу́рах |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вільчура ’даха з воўчай скуры’ (КТС). Укр. вільчу́pa і вівчу́ра ’тс’, рус. зах. вильчу́ра ’кажух з воўчых скур навыварат’, ленінгр. ’мужчынскі кажух’. Бел. лексема запазычана з польск. wilczura ’кажух з воўчых скур’; ’апрацаваная воўчая скура, якой накрываліся’ (Фасмер, 1, 315; Праабражэнскі, 1, 84).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)