віларо́г
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
віларо́г |
віларо́гі |
| Р. |
віларо́га |
віларо́гаў |
| Д. |
віларо́гу |
віларо́гам |
| В. |
віларо́га |
віларо́гаў |
| Т. |
віларо́гам |
віларо́гамі |
| М. |
віларо́гу |
віларо́гах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
віларо́г м., зоол. вилоро́г
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Віларо́г ’жывёла, Antilocapra americana’ (БРС). Запазычана з рус. вилорог ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вилоро́г зоол. віларо́г, -га м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)