ві́згат
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ві́згат |
| Р. |
ві́згату |
| Д. |
ві́згату |
| В. |
ві́згат |
| Т. |
ві́згатам |
| М. |
ві́згаце |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ві́згат, ‑у, М ‑гаце, м.
Пранізлівы, рэзкі гук. Дзікі візгат [бомбаў] перакрыў на хвіліну жалезны гул матораў. Навуменка. Пачуўся лязг ключоў, удары кірак і тапароў, візгат піл. М. Ткачоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
візгата́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. візгатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння: візгат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Візг ’візгат, пранізлівы, рэзкі гук’ (КТС). Рус. визг ’тс’. У іншых слав. мовах маецца глухі варыянт гэтай лексемы visk‑. Звонкасць ‑зг абумоўлена, відаць, інтэрвакальнай пазіцыяй. Да віск (гл.). Сюды ж новаўтварэнні візгат, візгатня, візгатанне, візготны, візгатаць, візгатліва.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)