візава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; незак., што.

Ставіць на чым-н. візу.

В. пашпарт.

|| зак. завізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны.

|| наз. візава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

візава́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. візу́ю візу́ем
2-я ас. візу́еш візу́еце
3-я ас. візу́е візу́юць
Прошлы час
м. візава́ў візава́лі
ж. візава́ла
н. візава́ла
Загадны лад
2-я ас. візу́й візу́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час візу́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

візава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. візу́ю візу́ем
2-я ас. візу́еш візу́еце
3-я ас. візу́е візу́юць
Прошлы час
м. візава́ў візава́лі
ж. візава́ла
н. візава́ла
Загадны лад
2-я ас. візу́й візу́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час візава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

візава́ць несов., разг., см. візі́раваць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

візава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; незак., што.

Ставіць на дакуменце візу. Візаваць пашпарт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завізава́ць гл. візаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

візава́цца, ‑зуецца; незак.

Зал. да візаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

візава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. візаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ві́за ’урадавы штамп у пашпарце; адзнака ў дакуменце’ (БРС, КТС). Запазычана з рус. ви́за ’тс’. Не выключана магчымасць запазычання праз польск. мову; параўн. польск. wiza ’тс’. Сюды ж візаваць, візі́раваць (БРС, КТС) ’ставіць візу ў дакуменце’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)