відната́, -ы́, ДМ -наце́, ж.

Пра наяўнасць вялікай колькасці святла дзе-н.

Такая в., хоць іголкі збірай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

відната́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. відната́
Р. віднаты́
Д. віднаце́
В. віднату́
Т. віднато́й
віднато́ю
М. віднаце́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

відната́ ж., разг. светлы́нь; безл. в знач. сказ. светло́;

така́я в.! — така́я светлы́нь!, так светло́!

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

відната́, ‑ы, ДМ ‑наце, ж.

Пра наяўнасць вялікай колькасці святла дзе‑н. А перад насыпам такая відната, хоць кніжкі чытай: кожная травінка асветлена. Мележ. [Мурашка:] — На дварэ дзень, відната, а мы спаць сабраліся. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Відната́ ’святло, яснасць, асвятленне’ (БРС, КТС, Сцяшк. МГ), віднога ’тс’ (КТС). Укр. виднота, рус. калін. виднота ’тс’. Утворана ў выніку субстантывацыі ад прыметніка vidьnъ і суф. ‑ota.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

светлы́нь разг. відната́, -ты́ ж., светлыня́, -ні́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

светло́

1. нареч. све́тла;

2. безл., в знач. сказ. відно́; відната́, -ты́ ж.;

на дворе́ уже́ светло́ на дварэ́ ўжо відно́;

так светло́! така́я відната́!

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

радыёўстано́ўка, ‑і, ДМ ‑ноўцы; Р мн. ‑новак; ж.

Радыёапаратура, устаноўленая ў месцы яе пастаяннай эксплуатацыі. У саўгасе электрычнасць, Відната без кошту. Свая радыёўстаноўка, Тэлефон і пошта. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

святло, асвятленне, агонь, бляск, яснасць, ясната; відната (разм.); ясь (паэт.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

ву́ліца, -ы, мн. -ы, -ліц, ж.

1. У населеных пунктах: два рады дамоў і прастора паміж імі для праходу і праезду, а таксама сама гэта прастора.

Шырокая в.

Галоўная в. горада.

Апынуцца на вуліцы (таксама перан.: без жылля). Выкінуць на вуліцу (таксама перан.:

1) выселіўшы, пазбавіць жылля;

2) звольніць з работы, пазбавіць сродкаў існавання).

На пажар збеглася ўся в. (перан.: усе жыхары вуліцы; разм.). Будзе і на нашай вуліцы свята (прыказка: і для нас наступіць радасць, урачыстасць).

2. Месца пад адкрытым небам у процілегласць памяшканню.

На вуліцы такая відната.

3. перан. Асяроддзе, якое сваёй некультурнасцю, нявыхаванасцю дрэнна ўплывае на каго-н.

Дрэнны ўплыў вуліцы.

|| памянш. ву́лачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ву́лічны, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).

В. рух (на вуліцах).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)