вібра́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Частка прыбора, апарата, у якіх могуць узбуджацца рытмічныя ваганні.

|| прым. вібра́тарны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вібра́тар

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вібра́тар вібра́тары
Р. вібра́тара вібра́тараў
Д. вібра́тару вібра́тарам
В. вібра́тар вібра́тары
Т. вібра́тарам вібра́тарамі
М. вібра́тары вібра́тарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вібра́тар м., физ. вибра́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вібра́тар, ‑а, м.

Прылада, прыстасаванне для ўтварэння рытмічных хістанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вибра́тор физ. вібра́тар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вібра́цыя ’рытмічнае хістанне пругкага цела’ (КТС, БРС). Запазычана праз рус. мову (Крукоўскі, Уплыў, 89) з франц. vibration ’хістанне, ваганне’ (Шанскі, 1, В, 91) < лац. vibratio < vibrare ’дрыжаць, хістацца’ (Даза, 750). Не выключана магчымасць запазычання з польск. wibracja, асабліва з музычнай тэрміналогіі. Сюды ж вібрант, вібратар, вібрацыйны (КТС, БРС), вібрыён (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)