вясе́льны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вясе́льны вясе́льная вясе́льнае вясе́льныя
Р. вясе́льнага вясе́льнай
вясе́льнае		 вясе́льнага вясе́льных
Д. вясе́льнаму вясе́льнай вясе́льнаму вясе́льным
В. вясе́льны (неадуш.)
вясе́льнага (адуш.)		 вясе́льную вясе́льнае вясе́льныя (неадуш.)
вясе́льных (адуш.)
Т. вясе́льным вясе́льнай
вясе́льнаю		 вясе́льным вясе́льнымі
М. вясе́льным вясе́льнай вясе́льным вясе́льных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

традыцы́йна-вясе́льны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. традыцы́йна-вясе́льны традыцы́йна-вясе́льная традыцы́йна-вясе́льнае традыцы́йна-вясе́льныя
Р. традыцы́йна-вясе́льнага традыцы́йна-вясе́льнай
традыцы́йна-вясе́льнае		 традыцы́йна-вясе́льнага традыцы́йна-вясе́льных
Д. традыцы́йна-вясе́льнаму традыцы́йна-вясе́льнай традыцы́йна-вясе́льнаму традыцы́йна-вясе́льным
В. традыцы́йна-вясе́льны (неадуш.)
традыцы́йна-вясе́льнага (адуш.)		 традыцы́йна-вясе́льную традыцы́йна-вясе́льнае традыцы́йна-вясе́льныя (неадуш.)
традыцы́йна-вясе́льных (адуш.)
Т. традыцы́йна-вясе́льным традыцы́йна-вясе́льнай
традыцы́йна-вясе́льнаю		 традыцы́йна-вясе́льным традыцы́йна-вясе́льнымі
М. традыцы́йна-вясе́льным традыцы́йна-вясе́льнай традыцы́йна-вясе́льным традыцы́йна-вясе́льных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вясе́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вяселля. Вясельны стол. Вясельныя песні. □ Святочныя і вясельныя дні прайшлі, як у цудоўным сне. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сва́дебный вясе́льны;

сва́дебный обря́д вясе́льны абра́д;

сва́дебные пе́сни вясе́льныя пе́сні.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бяля́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Светлавалосая, бялявая жанчына, дзяўчына. Цяпер як ні ў чым не бывала едуць вясельныя паязды з вёскі ў вёску: вязуць сабе палешукі чарнабровых нявест, а ўкраінцы — сінявокіх бялянак. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка ​1, нескл., н.

Назва літары «к».

ка ​2, прыназ. з Д.

Ужываецца замест «к ​2» у спалучэнні «ка мне». Прытуліся ка мне, дзяўчына каханая! Бядуля. Ка мне йшлі дзяўчаты, Кветкі мае рвалі, Жніўныя, вясельныя Песні распявалі. Русак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.

1. Незак. да распець.

2. Спяваць гучна, весела. — Ка мне йшлі дзяўчаты, Кветкі мае рвалі, Жніўныя, вясельныя Песні распявалі. Русак. Ля ракі распяваў салоўка. Сіняўскі.

3. Вымаўляць нараспеў. — Ну што ось гэта вы, хлопцы? — распяваючы кожнае слова, працягнуў .. [Сямён]. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пастухо́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пастуха, уласцівы яму. Большую ўвагу сярод свайго пастухоўскага брата аддаваў Цімох Яхімаву Юзіку. Колас. Любіць яшчэ пісьменнік вечарамі раскласці на двары вогнішча, прысесці ля яго пакурыць. Гэта, відаць, звычка далёкага пастухоўскага маленства. С. Александровіч. Сярод песень, сабраных М. Федароўскім, — любоўныя, сямейныя, вясельныя, радзінныя, купальскія, жніўныя, дзіцячыя, пастухоўскія, рэкруцкія, балады, прыпеўкі і г. д. Саламевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гісто́рыя, -і, ж.

1. Рэчаіснасць у яе развіцці і руху.

Законы гісторыі.

2. Навука аб развіцці чалавечага грамадства.

Г.

Старажытнага свету.

Г.

Сярэдніх вякоў.

3. Ход развіцця, руху чаго-н.

Г. раслін.

Г. знешняга гандлю.

Г. хваробы.

4. Сукупнасць фактаў і падзей, што адносяцца да мінулага жыцця; мінулае, якое захавалася ў памяці людзей.

Народныя вясельныя абрады ўжо сталі гісторыяй.

5. мн. -і, -рый. Расказ, апавяданне пра што-н.

Дзеці любяць слухаць займальныя гісторыі.

6. мн. -і, -рый. Здарэнне, выпадак, пераважна непрыемныя.

Трапіць у сумную гісторыю.

Вось дык г.!

|| прым. гістары́чны, -ая, -ае (да 1—4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

го́рка ​1, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

1. Памянш. да гара (у 1, 2 знач.); невялікая гара. Катацца з горкі. Горка папер.

2. Прыстасаванне для сарціроўкі вагонаў на станцыях, якое дазваляе выкарыстоўваць сілу цяжару вагонаў для перамяшчэння іх па схіле чыгуначнага пуці. Сартавальная горка. Механізаваная горка.

го́рка ​2,

1. Прысл. да горкі.

2. безас. у знач. вык. Пра адчуванне гаркоты, горкага смаку. Ад зёлак у роце горка.

3. безас. у знач. вык., каму. Пра пачуццё горычы, прыгнечаны настрой, у якім знаходзіцца хто‑н. Некалькі разоў прачытала Аленка гэты ліст. У некаторых момантах чытання ёй то было прыемна, то горка і крыўдна. Колас.

4. у знач. выкл. го́рка! Разм. Вокліч, якім за вясельным сталом просяць маладых пацалавацца. У прасторнай, ярка асветленай зале палаца гучаць вясельныя песні і чуецца традыцыйнае «горка!». Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)