вяршэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. вяршэ́нне
Р. вяршэ́ння
Д. вяршэ́нню
В. вяршэ́нне
Т. вяршэ́ннем
М. вяршэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вяршэ́нне ср. соверше́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяршэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вяршыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

соверше́ние

1. учыне́нне, -ння ср.; (чего-л. бурного) вытвара́нне, -ння ср.; правядзе́нне, -ння ср.; (осуществление) здзяйсне́нне, -ння ср., ажыццяўле́нне, -ння ср.; (исполнение) выкана́нне, -ння ср.; неоконч. выко́нванне, -ння ср.; вяршэ́нне, -ння ср.;

2. (условия, сделки и т. п.) учыне́нне, -ння ср., заключэ́нне, -ння ср.;

3. (обряда) спраўля́нне, -ння ср.; (богослужения) адпраўле́нне, -ння ср.; см. соверша́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)