вярчэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. вярчэ́нне
Р. вярчэ́ння
Д. вярчэ́нню
В. вярчэ́нне
Т. вярчэ́ннем
М. вярчэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярчэ́нне ср. враще́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярчэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вярцець, вярцецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вярце́ць, вярчу́, ве́рціш, ве́рціць; вярці́; незак.

Тое, што і круціць.

|| наз. вярчэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вярце́цца, вярчу́ся, ве́рцішся, ве́рціцца; вярці́ся; незак.

Тое, што і круціцца.

|| наз. вярчэ́нне, -я, н.; прым. вярча́льны, -ая, -ае.

В. рух.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вярце́нне ’вярчэнне (станка)’ (КТС, Ц. Гартны), укр. вертіння ’вярчэнне, свідраванне’, рус. вертение ’вярчэнне’ — рэгулярны аддзеяслоўны назоўнік, які, аднак, у літаратурнай мове не замацаваўся. Да вярце́ць (гл.). Параўн. таксама вярчэнне (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хаму́цік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. гл. хамут.

2. Заціскачка ў металарэзным станку, якая перадае вырабу вярчэнне ад патрона (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верче́ние кручэ́нне, -ння ср., вярчэ́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кругавярчэ́нне, ‑я, н.

Рух па кругу, кругавое вярчэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

турбавентыля́тар, ‑а, м.

Лопасцевы насос для перамяшчэння газу, які прыводзіцца ў вярчэнне турбінай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)