вя́ркаць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
вя́ркаю |
вя́ркаем |
| 2-я ас. |
вя́ркаеш |
вя́ркаеце |
| 3-я ас. |
вя́ркае |
вя́ркаюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
вя́ркаў |
вя́ркалі |
| ж. |
вя́ркала |
| н. |
вя́ркала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
вя́ркай |
вя́ркайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
вя́ркаючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Вя́ркаць ’пішчаць, скавытаць, плакаць’ (Шат.); ’слаба крычаць на розныя галасы’ (КЭС, лаг.), вя́ркыць ’гаварыць павучальным тонам’ (Бяльк.), вяркъць ’скавытаць, плакаць’ (міёр., Нар. лекс.). Рус. арханг. вяркать ’бурчаць’, свярдл. вя́ргать ’бурчаць, сварыцца, груба гаварыць’, урал. ва́ргать ’сярдзіта бурчаць, сварыцца, быць незадаволеным’. Запазычана з балтыйскіх моў; параўн. літ. ver̃kti ’плакаць’, vérkauti ’крычаць (аб саве)’; ’усхліпваць’, pravìrkti ’заплакаць’, лат. verksêt ’ціха плакаць’ (Лаўч., дыс., 71).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)