вярбо́вачны гл. вербаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вярбо́вачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вярбо́вачны вярбо́вачная вярбо́вачнае вярбо́вачныя
Р. вярбо́вачнага вярбо́вачнай
вярбо́вачнае		 вярбо́вачнага вярбо́вачных
Д. вярбо́вачнаму вярбо́вачнай вярбо́вачнаму вярбо́вачным
В. вярбо́вачны (неадуш.)
вярбо́вачнага (адуш.)		 вярбо́вачную вярбо́вачнае вярбо́вачныя (неадуш.)
вярбо́вачных (адуш.)
Т. вярбо́вачным вярбо́вачнай
вярбо́вачнаю		 вярбо́вачным вярбо́вачнымі
М. вярбо́вачным вярбо́вачнай вярбо́вачным вярбо́вачных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярбо́вачны вербо́вочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярбо́вачны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з вярбоўкай, вербаваннем. Вярбовачны пункт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вербава́ць, вярбу́ю, вярбу́еш, вярбу́е; вярбу́й; вербава́ны; незак., каго.

Набіраць, наймаць людзей на якую-н. працу, схіляць да ўступлення ў якую-н. арганізацыю.

В. рабочых на лесараспрацоўкі.

В. дабравольцаў.

|| зак. завербава́ць, -вярбу́ю, -вярбу́еш, -вярбу́е; -вярбу́й; -вербава́ны.

|| наз. вярбо́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -бо́вак, ж.

|| прым. вярбо́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вербо́вочный вярбо́вачны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)