вя́кнуць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вя́кну вя́кнем
2-я ас. вя́кнеш вя́кнеце
3-я ас. вя́кне вя́кнуць
Прошлы час
м. вя́кнуў вя́кнулі
ж. вя́кнула
н. вя́кнула
Загадны лад
2-я ас. вя́кні вя́кніце
Дзеепрыслоўе
прош. час вя́кнуўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вя́кнуць сов., однокр., прост. вя́кнуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вя́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Аднакр. да вякаць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вя́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Падаваць час ад часу слабы голас.

2. Гаварыць пустое, не вартае ўвагі.

|| аднакр. вя́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. вя́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вя́кнуть сов., однокр., прост. вя́кнуць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)