вэ́люм

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вэ́люм вэ́люмы
Р. вэ́люму вэ́люмаў
Д. вэ́люму вэ́люмам
В. вэ́люм вэ́люмы
Т. вэ́люмам вэ́люмамі
М. вэ́люме вэ́люмах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вэ́люм, -у, мн. -ы, -аў, м.

Кавалак тонкай празрыстай тканіны, прымацаваны да вянка або жаночага капелюша (з’яўляецца часткай жаночага шлюбнага ўбору).

Беласнежны в.

|| прым. вэ́люмны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вэ́люм, -му м. вуа́ль ж., фата́ ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вэ́люм, ‑у, м.

Кавалак тонкай празрыстай тканіны, прымацаваны да вянка або жаночага капелюша; з’яўляецца часткай жаночага шлюбнага (белы) або жалобнага (чорны) убору. Нявеста была як нявеста: у беласнежным вэлюме, з вянком, з букецікам белых красак на грудзях. Лынькоў. / у перан. ужыв. Два дні неба над пасёлкам было зацягнута хмарамі. Яны ахуталі шэрым вэлюмам вяршаліны гор. Бяганская.

[Іт. velo ад лац. velum — заслона.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вэ́люм (БРС, Сцяшк. МГ, Сіг.). Гэта слова засведчана ў ст.-бел. мове з XVII ст. «ходила в мниской одежи и велюмъ на голове носила» (Булыка, Запазыч.) і лічыцца запазычаннем з лац. vēlum (Булыка, там жа). Але сучаснае бел. вэ́люм хутчэй за ўсё ўзята не з лац. мовы, а з польск. welum (а гэта, зразумела, з лац.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фата́ ж. вэ́люм, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вуа́ль ж., в разн. знач. вуа́ль, -лі ж.; вэ́люм, -му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ва́лен. Гл. вэлюм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вэ́лен ’вэлюм’. Гл. вэ́лян.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вэ́лян ’вэлюм’ (Сцяшк. МГ), вэ́лен (Шат., Жд.). З польск. welon ’велюм’, якое лічыцца запазычаннем з іт. velo (а гэта з лац. vēlum). Гл. Słownik wyrazów obcych, wyd. 8‑е. Warszawa, 1962, стар. 698. Параўн. вэлюм.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)