выстарча́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. выстарча́ю выстарча́ем
2-я ас. выстарча́еш выстарча́еце
3-я ас. выстарча́е выстарча́юць
Прошлы час
м. выстарча́ў выстарча́лі
ж. выстарча́ла
н. выстарча́ла
Загадны лад
2-я ас. выстарча́й выстарча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час выстарча́ючы

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выстарча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выстарчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Выстарча́ць ’набываць стараннем, клопатамі’ (Нас.); ’дастаўляць усё па жаданню, хацець чаго-небудзь нязбытнага’ (Бір. Дзярж.), вы́старчыць ’хапіць’ (Сцяц.); ’выпрасіць’ (Праблемы філал., 4). Ст.-бел. выстарчити ’схапіць’. Запазычанне з польск. wystarczać ’хапаць, быць дастатковым’ (Булыка, Запазыч., 75).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́старчыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́старчу вы́старчым
2-я ас. вы́старчыш вы́старчыце
3-я ас. вы́старчыць вы́старчаць
Прошлы час
м. вы́старчыў вы́старчылі
ж. вы́старчыла
н. вы́старчыла
Загадны лад
2-я ас. вы́старчы вы́старчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́старчыўшы

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Старча́ць ‘хапаць, быць дастатковым’ (ТС). З польск. starczyć, starczać ‘тс’. Гл. яшчэ выстарчаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)