вы́смаглы, -ая, -ае.

Які страціў вільгаць, высах ад гарачыні.

Высмаглыя губы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́смаглы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вы́смаглы вы́смаглая вы́смаглае вы́смаглыя
Р. вы́смаглага вы́смаглай
вы́смаглае		 вы́смаглага вы́смаглых
Д. вы́смагламу вы́смаглай вы́смагламу вы́смаглым
В. вы́смаглы (неадуш.)
вы́смаглага (адуш.)		 вы́смаглую вы́смаглае вы́смаглыя (неадуш.)
вы́смаглых (адуш.)
Т. вы́смаглым вы́смаглай
вы́смаглаю		 вы́смаглым вы́смаглымі
М. вы́смаглым вы́смаглай вы́смаглым вы́смаглых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́смаглы вы́сохший; иссо́хший; (о жидкости — ещё) испари́вшийся

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́смаглы, ‑ая, ‑ае.

Які страціў вільгаць, высах ад гарачыні. Высмаглае поле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́смяглы, -ая, -ае.

Тое, што і высмаглы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́смяглы, см. вы́смаглы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́смяглы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і высмаглы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ліня́ць ’траціць першапачатковы колер, выцвітаць’, ’мяняць поўсць, шэрсць, пер’е’, ’лупіцца’, ’прападаць’ (Нас., Касп., ТСБМ, Сцяшк., ТС; в.-дзвін., лях., гродз., даўг., Сл. паўн.-зах.), ліна́ць ’тс’ (віл., ваўк., швянч., Сл. паўн.-зах., Сцяшк., Нас.), ліне́ць ’тс’ (трак., Сл. паўн.-зах.), ліні́цца ’тс’ (петрык., Шатал.), ліня́ць ’худнець’ (Юрч. Вытв.). Укр. линя́ти, рус. линя́ть, славін. l’əńwc, мар. liňat, серб.-харв. лѝњати (се). Прасл. linjati побач з блізкім паводле сваёй будовы, linati (бел. лінаць, укр. линати, рус. смал. линать, н.-луж. linaś, в.-луж. linać, чэш. línati), а таксама liněti (бел. лінець, укр. лині́ти, рус. линеть, польск. linieć, ст.-чэш. líněti, славац. lieniť sa, макед. линее, балг. линея). Паводле Слаўскага і інш. (гл. 4, 268), узыходзяць да незахаванага прыметніка *linъ, параўн. літ. leĩnas ’тонкі, гнуткі’, laĩnas ’тонкі, высмаглы’, с.-в.-ням. bi‑linnan ’уступіць, аслабець’. Бернекер (7, 222) і Майргофер (2, 102–103) звязваюць разглядаемыя лексемы са ст.-інд. linăti ’курчыцца, гнецца, туліцца’, láyatē, lī́yate, liyati ’растае, прыціскае, знікае’. Лексемы збліжаюцца таксама са ст.-грэч. ἀλῑ́η ’мажу, націраю’, λῑτός ’гладкі’, лац. lino livi (lēvi), litum, ‑ere ’намазваю’. Аснова lin‑ чаргуецца з lěn‑ і lěv‑ (Фасмер, 2, 499). Гл. таксама лінёвішча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)