вы́раслы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вы́раслы |
вы́раслая |
вы́раслае |
вы́раслыя |
| Р. |
вы́раслага |
вы́раслай
вы́раслае |
вы́раслага |
вы́раслых |
| Д. |
вы́расламу |
вы́раслай |
вы́расламу |
вы́раслым |
| В. |
вы́раслы (неадуш.)
вы́раслага (адуш.) |
вы́раслую |
вы́раслае |
вы́раслыя (неадуш.)
вы́раслых (адуш.) |
| Т. |
вы́раслым |
вы́раслай
вы́раслаю |
вы́раслым |
вы́раслымі |
| М. |
вы́раслым |
вы́раслай |
вы́раслым |
вы́раслых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бульбя́нік, ‑а і ‑у, м.
1. ‑у, зб. Бацвінне бульбы, цяўнік. Выраслы бульбянік закрываў малога амаль да плеч. Мележ. Жалезнымі граблямі дзядзька Іван зграбае апалае лісце і прэлую траву і кідае на кучу сухога бульбяніку. Васілевіч.
2. ‑а. Аладка з дранай сырой бульбы; тое, што і дранік. З рук у рукі .. нам пачалі перадаваць ежу. Яйкі і хлеб, мяса і загорнутыя ў капуснае лісце бульбянікі. Мехаў.
3. толькі мн. (бульбя́нішчы, ‑аў). Беларуская страва, прыгатаваная з варанай тоўчанай бульбы ў выглядзе галушак.
4. ‑а. Разм. Пра таго, хто харчуецца пераважна бульбай. На снеданне — дранікі, Бабка — на абед. Называў бульбянікамі Магілёўцаў свет. Куляшоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)