выра́зніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. выра́зніца выра́зніцы
Р. выра́зніцы выра́зніц
Д. выра́зніцы выра́зніцам
В. выра́зніцу выра́зніц
Т. выра́зніцай
выра́зніцаю		 выра́зніцамі
М. выра́зніцы выра́зніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выра́зніца ж. вырази́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выра́зніца, ‑ы, ж.

Жан. да выразнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выра́знік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто (або тое, што) выражае якую-н. ідэю, думку, пачуццё.

В. ідэй рабочага класа.

|| ж. выра́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вырази́тельница выра́зніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выража́льніца ж., см. выра́зніца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Выра́знік, выра́зніца (БРС). Утварэнне ад выра́зны. Структурныя калькі рус. вырази́тель і вырази́тельница (Крукоўскі, Уплыў, 118).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)